Dag 9 - Hoe een weeshuis ook kan zijn

Vanmorgen (zaterdag) hebben we samen met Phoebe een weeshuis bezocht wat goed georganiseerd is. Ongeveer een kwartier/twintig minuten rijden vanaf Ouagadougou, in het district Sapone reden we de oprijlaan van het weeshuis op. Aan weerzijden van dit pad, dat uitkwam bij de poort van het weeshuis, waren palmbomen geplant die de entree een ietwat statige indruk gaven. Het huis was verder omringd door gedeeltelijk stenen muur en ligusterstruiken. De auto mocht het terrein niet op en moest buiten onder een boom geparkeerd worden. Eenmaal op het terrein stonden we voor het huis waarvan het voorste gedeelte een groot overdekt terras had, met een gladde betegelde vloer. Links op het terras stond een rij houten schommelstoeltjes en aan de rechterkant waren wat bankjes geplaatst die als wachtruimte gebruikt werden. Rondom het terrein stonden overal bomen, waarvan sommige nog pas onlangs aangeplant waren, maar in ieder geval waren er schaduwplekjes genoeg. Voor we het terras op mochtten werd ons dringend verzocht de schoenen uit te trekken. Verder moesten we wachten tot de kinderen klaar en helemaal aangekleed waren. Ook was het beleid dat er geen foto's gemaakt mochten worden. Dit omdat het in het verleden voor was gekomen dat mensen uit het Westen kwamen, foto's namen en die op internet plaatsten om op deze manier geld in te zamelen, wat dan vervolgens nooit bij het weeshuis aankwam. Wel mocht Rudi foto's nemen van het interieur van het huis. Het huis zag er ongelooflijk netjes uit. Zeker nu we afgelopen week zoveel tijd in Ipelce doorgebracht hebben, was het contrast met wat we hier zagen enorm sterk. Alles tot in de puntjes verzorgd. Voor de ramen was er netjes muggengaas gemonteerd, de voorraad was in een schone ruimte opgeslagen, voor de baby's waren er goeie verschoonplekken, de bedjes waren schoon, het speelgoed lag in een keurige ruimte opgeslagen en het belangrijkste van alles, de kindjes zagen er keurig verzorgd uit. Allemaal hadden ze een luier aan en lagen tevreden naar ons te kijken. In dit huis worden kinderen opgevangen in de leeftijd van 0 tot 2 jaar. In die zin is het totaal niet te vergelijken met het weeshuis in Ipelce, maar toch zijn er zeker wel inspirerende structuren waar de mensen in Ipece iets van kunnen leren. In de toekomst zouden we bijvoorbeeld het personeel van het weeshuis hier een kijkje kunnen laten nemen om ideeën op te doen, die ze in zelf ook zouden kunnen gebruiken. Het was een kort bezoek maar zeker de moeite waard.

Na het afscheid hebben we koers gezet richting het weeshuis in Ipelce. Toen we aankwamen wachtte ons een aangename verassing. De kinderen hadden allemaal vrij omdat het zaterdag is, maar tot onze verbazing liepen ze allemaal met een stuk speelgoed rond. Blijkbaar was de boodschap van gisteren aangekomen en hebben ze besloten om de opslagkamer van Sinterklaas toch maar voor het grote publiek te openen. Wat mooi om te zien dat alle kinderen gewoon vrolijk aan het spelen waren. Ze hadden zelfs een ruimte ingericht waar de kinderen ermee konden spelen. De ruimte was alleen niet schoongemaakt, en de doorgang naar de andere ruimte, de eetzaal, was niet afgesloten. Ook was er nog geen kast waar het speelgoed in opgeruimd kon worden, dus er was nog wel wat te doen voor ons. Na wat overlegd te hebben met een paar leidinggevenden hebben we besloten om sloten te gaan kopen voor de deuren. Op deze manier kunnen we de kleintjes een eigen afgesloten ruimte geven waar ze ongedwongen kunnen spelen met speelgoed, zonder dat er geiten en varkens doorheen lopen te snuffelen. Op een later moment willen we aparte gedeeltes op het terrein afschermen waar deze ziekteverspreiders hun leven kunnen leiden, maar voor dit moment zijn ze in ieder geval niet meer op het speelterrein van de kinderen. Binnen een paar uur was alles gefixed en was de hele boel schoongemaakt en waren de sloten aangebracht. Hoe simpel kan het zijn hè? Blijkbaar is er door jarenlange ingesleten patronen vrij weinig initiatief vanuit het personeel meer te vinden. Maar als je dan zoiets aandraagt is het personeel wel enthousiast te krijgen om hieraan hun medewerking te verlenen. Hopenlijk stimuleert het om zelf ook nieuwe ideeën te ontplooien. Frans heeft ondertussen op het terrein, samen met de kinderen grote schoonmaak gehouden. Gewapend met een plastic zak zijn ze systematisch het veld over gegaan om alle rotzooi van de grond af te krijgen. Je gelooft niet wat je daar allemaal tegen kan komen en dit terwijl de kinderen grotendeels op blote voeten rondlopen!

Ondertussen is Rudi op de administratie bezig geweest om zich door een hele stapel papier heen te worstelen en de belangrijke documenten uit de stapel te vissen, en ook dit blijkt nog een hele klus, de administratie is een grote stapel met allemaal dosiers en documenten vanuit het verleden tot nu. Rudi heeft de belangrijkste eruit weten te vissen en meegenomen naar ons gastenverblijf. De documenten scant hij dan weer in zodat hij er eenmaal thuis verder mee aan de slag kan. Ik ben enorm blij dat God Rudi bij ons in de groep heeft geplaatst afgelopen Oktober en dat zijn talenten in de dossiers erg goed van pas komen in dit avontuur!

Toen de speelruimte klaar was ben ik me bezig gaan houden met wat vragen die we vanuit de werkgroepen uit Nederland mee hadden gekregen. Bij de keukenploeg heb ik samen met de vertaalster wat interviews gehouden met deze mensen. Al snel bleek dat het personeel eigenlijk niet over de goede materialen beschikt om op een goeie manier te kunnen werken. Zo hebben ze ongeveer 30 borden zodat ze met de kinderen in etappes moeten eten. Ook hebben ze niet de juiste grootte pannen om voor zo'n groot aantal mensen te koken, waardoor ze meer dan een keer de maaltijd moeten maken. We hebben samen met hen een lijst opgesteld met prioriteiten en zijn vervolgens met iemand uit te keuken de auto ingesprongen en naar de markt in Ipelce gereden. Daar hebben we de benodigde dingen gekocht, althans voor zover ze voorradig waren. De man in het winkeltje had de dag van z'n leven, we hebben de helft van zijn winkel leeggekocht. Eenmaal terug bij het weeshuis hebben we vervolgens het keukenpersoneel weer erg gelukkig gemaakt met de gift.

Hierna hebben we nog een moment genomen om het personeel toe te spreken. We hebben mogen vertellen dat het weliswaar zo is dat ze ons drieën steeds binnen zien rijden, maar dat er achter ons in Nederland een hele grote (steeds groter wordende) groep staat, die dit weeshuis een warm hart toe draagt, dat we hun vertegenwoordiging zijn en dat ze nooit meer hoeven te denken dat er niemand is, die met hun situatie begaan is. Ook konden we vertellen dat, omdat wij niet hier wonen, we het samen met hen moeten doen en dat we op deze manier als het ware één team vormen. Dat ze daarom ook allemaal hun verantwoordelijkheden zullen moeten nemen om het huis samen met de hulp vanuit Nederland naar een nieuw level te tillen. Na groot applaus mochten we vervolgens de 2 koffers met kleren overhandigen die Alice en Marijke namens de groep samengesteld hebben. De dames hebben weer wat uit te zoeken!

En wij rijden weer terug naar Ouaga...