Dag 8 - Bezoek Gerard & Geraldine
Door: Herko
Blijf op de hoogte en volg Weeshuis
31 Januari 2014 | Burkina Faso, Ouagadougou
Deze dag bracht ons vandaag naar Koudougou. Dit is de 4e grootste stad van het land en ligt ongeveer 120 km ten oosten van Ouagadougou. Vandaag bezochten we de tweeling Gerard en Geraldine. Dit zijn de sponsorkinderen van Rudi en Anja. Na een lange rustige rit door het mooie vlakke Afrikaanse platteland, reden we Koudougou binnen. Bij een winkeltje langs de kant van de weg wilde Rudi nog even stoppen om voor de familie van de tweeling een mooie familiegift te kopen. De winkelier wist niet wat hem overkwam toen Rudi een flink pakket samenstelde waar de familie een fikse periode mee vooruit kan. Nadat hij dit gedaan had, reden we verder en ik denk dat de man na ons vertrek gelijk z'n hele familie op de hoogte heeft gesteld dat er een paar nazarra's langs geweest zijn om bij hem te kopen. Je kon duidelijk merken dat dit een hele happening was voor hem. Kun je nagaan hoe blij de familie straks zal zijn als ze het pakket van Rudi in ontvangst mogen nemen.
We werden op een afgesproken plek opgewacht door een projectmedewerker die ons naar project BF256 toe dirigeerde. Eenmaal daar aangekomen werden we door een aantal collega's van de projectmedewerker en de moeder van Gerard en Geraldine, samen met de kinderen uiteraard, opgewacht. Ook had de moeder de jongste tweeling bij zich. De projectmedewerker lichtte ons de familiesamenstelling toe. De familie had reeds drie kinderen toen de moeder zwanger bleek te zijn van een drieling. In deze cultuur vervolgde hij, hoor je na het krijgen van een meerling nog een keer één kindje te krijgen om het gezin compleet te maken. Toen ze opnieuw zwanger was bleek ze in verwachting van een tweeling te zijn. Dit waren Gerard en Geraldine. Nu moest ze volgens hun culturele voorschriften dus opnieuw zwanger worden. Opnieuw werd ze zwanger en ook nu weer bleek het een tweeling te zijn. De familie heeft nu dus tien kinderen. Je kunt je voorstellen dat dit in een land als Burkina Faso een behoorlijk probleem is. Tien kinderen grootbrengen onder deze erbarmelijke omstandigheden is eigenlijk gewoon een onmogelijke opdracht. De ouders zijn echter nog steeds samen en dat is hier echt meer uitzondering dan regel in een situatie als deze. Maar de familie is verschrikkelijk arm, dat bleek al snel toen we hun huisje een uurtje later bezochten.
Vijf minuutjes rijden met de auto, vanaf het project vinden we hun huisje. Een klein lemen huisje van plus minus 3 bij 6 meter, met een klein binnenplaatsje ervoor en een rieten afdakje aan de zijkant als schaduwplekje. Het huis is in slechte staat en heeft slechts twee ruimtes waar alles in moet gebeuren. Verschrikkelijk om te zien. Je kunt je er geen voorstelling van maken, hoe een gezin van tien kinderen en twee volwassenen in dit huisje kunnen slapen. Dit slapen gebeurt op de betonnen vloer want een matras was in heel het huisje niet te vinden. Op plekjes als dit word je wel aan het denken gezet en dreigt al de moed onder je voeten vandaan te zakken. Wat heeft dit land toch een probleem, en wat is het hele systeem zoals we dat wereldwijd in stand houden toch hard, gemeen en oneerlijk. Soms denk ik wel eens dat het langzaam gaat wennen om deze oneerlijke verdeling voor je ogen te zien, maar op momenten als dit hakt het er toch iedere keer weer ongenadig hard in.
Ik kreeg de indruk dat de moeder degene is die het gezinsleven draaiende houdt. Toen we aankwamen lag de vader z'n roes uit te slapen onder het rieten afdakje en is de rest van de visit niet echt meer aktief betrokken geweest bij het bezoek. De kinderen zagen er evenwel stuk voor stuk goed en happy uit. Ze waren vrij open en ze waren gemakkelijk uit de tent te lokken voor een spelletje. Ook een aantal buurkindjes kwamen langs om iets van ons bezoek mee te krijgen. Het werd uiteindelijk een heerlijk ongedwongen bezoek; spelletjes, praten, fotoboekjes werden erbij gehaald, alles erop en eraan. Het hoogtepunt van de middag was wel het uitdelen van het voedselpakket. De familie heeft de komende tijd in ieder geval voorraad genoeg. Nadat Rudi met het gezin gebeden had, hebben we afscheid genomen en zijn we aan de terugreis begonnen!!
Bij ons staat de tusssenstand inmiddels trouwens op twee kippen en drie kalkoenen!
We werden op een afgesproken plek opgewacht door een projectmedewerker die ons naar project BF256 toe dirigeerde. Eenmaal daar aangekomen werden we door een aantal collega's van de projectmedewerker en de moeder van Gerard en Geraldine, samen met de kinderen uiteraard, opgewacht. Ook had de moeder de jongste tweeling bij zich. De projectmedewerker lichtte ons de familiesamenstelling toe. De familie had reeds drie kinderen toen de moeder zwanger bleek te zijn van een drieling. In deze cultuur vervolgde hij, hoor je na het krijgen van een meerling nog een keer één kindje te krijgen om het gezin compleet te maken. Toen ze opnieuw zwanger was bleek ze in verwachting van een tweeling te zijn. Dit waren Gerard en Geraldine. Nu moest ze volgens hun culturele voorschriften dus opnieuw zwanger worden. Opnieuw werd ze zwanger en ook nu weer bleek het een tweeling te zijn. De familie heeft nu dus tien kinderen. Je kunt je voorstellen dat dit in een land als Burkina Faso een behoorlijk probleem is. Tien kinderen grootbrengen onder deze erbarmelijke omstandigheden is eigenlijk gewoon een onmogelijke opdracht. De ouders zijn echter nog steeds samen en dat is hier echt meer uitzondering dan regel in een situatie als deze. Maar de familie is verschrikkelijk arm, dat bleek al snel toen we hun huisje een uurtje later bezochten.
Vijf minuutjes rijden met de auto, vanaf het project vinden we hun huisje. Een klein lemen huisje van plus minus 3 bij 6 meter, met een klein binnenplaatsje ervoor en een rieten afdakje aan de zijkant als schaduwplekje. Het huis is in slechte staat en heeft slechts twee ruimtes waar alles in moet gebeuren. Verschrikkelijk om te zien. Je kunt je er geen voorstelling van maken, hoe een gezin van tien kinderen en twee volwassenen in dit huisje kunnen slapen. Dit slapen gebeurt op de betonnen vloer want een matras was in heel het huisje niet te vinden. Op plekjes als dit word je wel aan het denken gezet en dreigt al de moed onder je voeten vandaan te zakken. Wat heeft dit land toch een probleem, en wat is het hele systeem zoals we dat wereldwijd in stand houden toch hard, gemeen en oneerlijk. Soms denk ik wel eens dat het langzaam gaat wennen om deze oneerlijke verdeling voor je ogen te zien, maar op momenten als dit hakt het er toch iedere keer weer ongenadig hard in.
Ik kreeg de indruk dat de moeder degene is die het gezinsleven draaiende houdt. Toen we aankwamen lag de vader z'n roes uit te slapen onder het rieten afdakje en is de rest van de visit niet echt meer aktief betrokken geweest bij het bezoek. De kinderen zagen er evenwel stuk voor stuk goed en happy uit. Ze waren vrij open en ze waren gemakkelijk uit de tent te lokken voor een spelletje. Ook een aantal buurkindjes kwamen langs om iets van ons bezoek mee te krijgen. Het werd uiteindelijk een heerlijk ongedwongen bezoek; spelletjes, praten, fotoboekjes werden erbij gehaald, alles erop en eraan. Het hoogtepunt van de middag was wel het uitdelen van het voedselpakket. De familie heeft de komende tijd in ieder geval voorraad genoeg. Nadat Rudi met het gezin gebeden had, hebben we afscheid genomen en zijn we aan de terugreis begonnen!!
Bij ons staat de tusssenstand inmiddels trouwens op twee kippen en drie kalkoenen!
-
31 Januari 2014 - 23:00
Piet Kwint:
wat hebben wij het dan goed hier he !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
01 Februari 2014 - 08:46
Ineke:
Bedankt voor de moeite die jullie elke dag weer nemen om ons te laten delen in jullie uiterst bijzondere reis! En wat geweldig dat jullie voor zoveel mensen het verschil mogen maken. Begin klein, denk groot!!! -
01 Februari 2014 - 09:55
Henny:
Ik zou zeggen: smakelijk eten! Twee kippen en drie kalkoenen! Wat zullen die mensen blij zijn met jullie dat jullie zulke grote giften krijgen. En ook wat kunnen mensen die niks meer hebben vele malen makkelijker geven dan wij rijke stinkers. Het doet denken aan de arme weduwe. Het zet je wel allemaal aan het denken over je eigen geef gedrag. -
01 Februari 2014 - 09:57
André :
Bedankt voor jullie super verslagen, het voelt als je het leest of je er zelf bij bent, al missen wij natuurlijk de beelden, geuren, en zo voorts. Als jullie al het pluimvee dat jullie krijgen mee naar huis nemen, kun je een eierfarm beginnen en de opbrengst besteden aan het weeshuis. Hier gebeuren ook wonderen, hoor je wel als je thuis komt. -
01 Februari 2014 - 12:04
Anja:
Wat fijn om het verslag te kunnen lezen. Vanochtend om 6 uur werd ik wakker en heb ik gelijk gekeken of het er al was, ik was zo benieuwd! Je wordt er wel stil van...Jullie schrijven dat de vader zijn roes lag uit te slapen. Het roept vragen bij me op wat er dan met hem aan de hand is. Maar dat hoor ik vast nog.
Bijzonder hoe hun moeder het allemaal doet en stand houdt. En wat fijn dat we hun kunnen steunen en dat de jongste tweeling nu ook in het project zit...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
