Dag 7 - Terug naar het weeshuis

Helaas is er bij ons in de wijk een fikse storing op het telefonienetwerk, waardoor al 2 dagen de Wifi uitgeschakeld is. Vandaar dat de updates niet helemaal op tijd doorkomen. We proberen jullie echter zo goed mogelijk op de hoogte te houden van de belevenissen hier in Burkina Faso. Vandaar dat we geen andere keus hebben dan straks naar de Cappuccinobar te rijden waar de Wifi het wel doet. Heel vervelend hoor, maar we weten dat jullie allemaal heel erg meeleven met ons en daarom hebben we het graag voor jullie over!:-)

Vandaag was het weer een interessante dag. Waar we de afgelopen week onszelf heel erg met het netwerken bezig hebben gehouden, mochten we vandaag echt weer aan de slag bij het weeshuis. Afgelopen week hebben we tijdens het bezoek, zoals ik al in een vorige update meldde, een poging gewaagd om in kaart te brengen welke kinderen door Compassion gesponsord worden en welke niet. Om voor ons het plaatje helemaal compleet te maken, leek het ons een slim idee om de kinderen allemaal in te gaan voeren in de computer. Dit compleet met de persoonlijke gegevens, zoals naam, sekse, leeftijd, wel/niet gesponsord, wel/niet naar school, welke klas etc etc... Als laatst daarbij dan ook nog een foto van het kind zelf! Vandaag hadden we uitgekozen als de ideale dag om dat te doen. Op donderdag heeft Compassion altijd de projectdag en omdat veel kinderen uit het weeshuis ook in het project zitten, konden we in alle rust de foto's maken die we nodig hadden en de gegevens verzamelen die we wilden hebben. Samen met Phoebe, de manager van Compassion die verantwoordelijk is voor project BF900, zijn we vanmorgen vertrokken. Phoebe zei dat ze niet kon zingen dus bij de tolweg moesten we gewoon net als iedereen betalen. Jammer.

Onderweg naar het weeshuis belde dokter van Dingenen ons op. Afgelopen week vertelde hij over een Nederlandse man die hier jarenlang in Burkina Faso heeft gewerkt als zendeling. Hij is iemand die erg bekend is in deze cultuur, de talen spreekt en de netwerken heeft. Hij heeft veel ervaring in bouwwerkzaamheden en dergelijk. We vertelden dokter van Dingenen dat we nog op zoek zijn in ons team in Nederland naar iemand met zo'n profiel om de werkgroep die zich bezig gaat houden met bouwprojecten te gaan coordineren. De arts zegde ons toe er met hem over te praten. Nou belde hij op om te zeggen dat de man al onderweg was naar het weeshuis en iets na ons zou aankomen. Hoe kan dat toch allemaal hè? Snappen jullie het?

Toen we op het terrein van het weeshuis aankwamen was het heerlijk rustig. Alleen de kleintjes zaten op hun pleintje onder het afdak te spelen. De projectdag was inmiddels begonnen en veel van de kinderen waren in hun klasje. Een klasje van zo'n project vind je dan over het algemeen gewoon onder een grote boom waar een paar bankjes en een lessenaar neer zijn gezet. Vrijwel direct zijn we begonnen om uit de verschillende klasjes de kinderen die uit het weeshuis komen te verzamelen. Het is zelfs dan nog een heel lastige klus om die kinderen bij elkaar te houden. De kinderen barsten van de energie en zijn erg beweeglijk. Rudi is vervolgens begonnen om de kinderen één voor één vast te leggen op de foto, waarbij Phoebe alle gewenste gegevens in de computer noteerde. De lijst die we afgelopen week hadden samengesteld was daarbij een heel fijn controlemiddel. Ik weet niet of jullie alle blogs lezen maar zo ja, dan hadden jullie toch enige twijfel van mijn kant opgemerkt of we iedereen wel echt hadden genoteerd. Nou, toen we na afloop al de groepjes afgingen met de vraag of er nog iemand was uit het weeshuis die niet op de foto was geweest bleven in alle klasjes stuk voor stuk de handen naar beneden. Goed werk dus! Wat zijn we weer trots op onszelf!

Ondertussen was onze bouwman gearriveerd en is vervolgens begonnen met het opdoen van zijn eerste indrukken en terwijl hij daarmee bezig was zijn we vervolgens op het terrein van het weeshuis begonnen met het vastleggen van al de kinderen die bij het weeshuis horen en niet opgenomen zijn in het sponsorprogramma van Compassion, omdat ze te jong dan wel te oud zijn om opgenomen te worden in dit programma. Het idee is om met deze kinderen, straks zelf een sponsorprogramma op te zetten waardoor deze kinderen óók voorzien kunnen worden van medische zorg, onderwijs etc. Als we terug in Nederland zijn gaan jullie hier vast meer over horen. Volgens mij kan Rudi vanavond naar de eerste hulp met een foto-arm.
De hele dag is hij bezig geweest met het nemen van foto's. Terwijl hij daarmee bezig wa,s heb ik me voornamelijk bezig gehouden met het inventariseren van het meubilair in de kamers van het weeshuis. Hoeveel bedden staan er in welke ruimtes en wat voor matrassen liggen daarop, hoeveel kastruimtes zijn er en wat zit er achter de deuren die iedere keer op slot zitten? Toen ik voor de gesloten ruimtes naar de sleutels vroeg kwam ik uiteindelijk in een administratieruimte waar zich nog een deur bevond. Ik vroeg of die deur open mocht en met ietwat tegenzin naar mijn idee werd er een sleutel tevoorschijn gehaald om de deur open te maken. Tot m'n stomme verbazing zag ik in het kamertje wat open ging allemaal kasten staan boordevol speelgoed. Ja, je leest het echt goed! Sinterklaas zou er jaloers op worden! Hoe kan dit nou? Hier hebben we een huis vol kinderen die de hele dag niks zitten te doen en hier is een kast helemaal vol met speelgoed; tennisballen, opblaasbadjes, puzzels, kleurpotloden, tot en met Knexx aan toe. Ik snap er helemaal niks van. Toen ik de mensen hierop aansprak keken ze me aan alsof ze water zagen branden. Ze hadden geen idee, waar ik het over had. Ongelooflijk. Dit moet één van de eerste ingesleten paden zijn die we gaan effenen. Afrika en Nederland liggen niet alleen fysiek ver bij elkaar vandaan.

Aan het eind van de dag zijn we nog even bij pastor Guigma langs geweest. Hij wilde ons met gebed weer naar huis sturen en na een kort samenzijn, zijn we opnieuw naar huis gestuurd met levend pluimvee. Dit keer 2 hanen.