Dag 6 - Bezoek aan Anna

Vanmorgen zijn we met dokter van Dingenen samen naar het ziekenhuis geweest dat hij aan het bouwen is, ten Noorden van Ouagadougou. 3 jaar geleden begon hij hieraan te bouwen en inmiddels staat er al een serieus, en zeer zeker voor Burkinese standaard, erg mooi gebouw met een nette, hygienische en moderne uitstraling. Midden in het platteland maar toch voorzien van warm stromend water en elektriciteit. Dit laatste wordt voorzien door een sterk solarsysteem dat door een Amerikaanse zendeling geinstalleerd is. Voor het weeshuis zijn we ook aan het nadenken over de mogelijkheid om zo'n dergelijk systeem aan te laten leggen op termijn. Het systeem moet dan zodanig te bedienen zijn dat de mensen uit het weeshuis ermee uit de voeten kunnen qua onderhoud. Met dokter van Dingenen hebben we het hier gisteren ter plaatse al over gehad, en nu waren we op zijn werkplek om te zien hoe dit allemaal functioneert. Terwijl we een rondleiding kregen en al zijn hightec equipment uitgelegd kregen, stopte er een busje voor het ziekenhuis helemaal vol met nazarra's, Amerikaanse nazarra's. De dokter vertelde dat de man die deze installatie geplaatst had, met een groepje Amerikanen een kijkje kwam nemen naar het systeem. Wij verbazen ons inmiddels nergens meer over en beginnen het heel normaal te vinden dat God al de benodigde mensen naar ons toe stuurt in die paar dagen dat we hier zijn. Eens te meer blijkt maar weer eens dat we in het Westen zo weinig begrijpen dat het God is die onze levens stuurt. Waar wij denken dat we ons leven door God laten leiden, nemen we op de crusiale momenten Hem vaak het stuur weer uit handen, en denken we in de bochten van ons leven, dat het toch misschien maar beter is als we zelf wat bijsturen hier en daar. Hoe anders nu, nu we totaal afhankelijk zijn van God's leiding op dit moment, laat Hij zien dat het beter is om onze vaste controlestructuur los te laten en op Hem te vertrouwen. We spraken uiteraard met deze Amerikaan en hebben contactgegevens uitgewisseld. Het ziet ernaar uit dat hij in Maart een eerste inventarisatie zal gaan maken bij het weeshuis. Dank u wel Vader kun je dan alleen maar zeggen.

Om 1 uur stond dan het bezoek aan Anna gepland. Voor diegenen die dit niet weten, Anna is het eerste kindje dat Esther en ik zijn gaan sponsoren. We begonnen hiermee in 2006 alweer. Afgelopen jaar is Anna een aantal keren opgenomen geweest in het ziekenhuis. In eerste instantie werd er gedacht aan een astmatische aandoening, maar bij de laatste opname in Oktober bleek Anna een aandoening te hebben aan haar hartklep. Om een duidelijke diagnose te stellen was het nodig dat ze volledig stabiel zou worden. Hier waren medicijnen voor nodig in combinatie met een zoutloos dieet, en een periode van 3 weken tot 3 maanden. Aanvankelijk ging het erg langzaam vooruit maar in November kregen we van Compassion Burkina Faso te horen dat Anna weer naar huis mocht om daar verder onder behandeling van medicijnen aan te sterken. Dit was goed nieuws. Toen we vorige week vrijdag aankwamen in Ouaga, hoorde ik dat Anna de dag ervoor echter opnieuw opgenomen was in het ziekenhuis. Via een connectie van dokter van Dingenen heb ik inmiddels gehoord dat haar situatie erg zorgelijk te noemen is. Niet alleen de klep maar ook de hartspier is inmiddels aangetast. Hoewel ik er heel erg naar uitzag Anna weer te zien vond ik het wel moeilijk om haar weer opnieuw in het ziekenhuis te moeten ontmoeten. Voor we naar het ziekenhuis reden haalden we eerst dokter Issaka van Compassion nog op. Onderweg hebben we uitgebreid gesproken over haar situatie, en waarom er zoals het op mij overkomt helemaal niks gebeurt. In Burkina Faso echter, liggen dit soort dingen erg gevoelig en zijn er allerlei redenen aan te dragen om iemand niet te helpen. Zouden ze bij wijze van spreken iemand proberen te helpen en het gaat fout dan treed er een hele procedure in werking waarmee iemand van z'n voetstuk geholpen wordt en zelfs z'n carriere gevaar kan lopen. Als oplossing hebben ze dan, maar wachten tot er iemand gaat bewegen, want blijkbaar is hier de carriere toch belangrijker dan de gezondheid van een kind, dat net als mijn eigen kinderen nog een heel leven voor zich heeft. Ik voel me hier erg boos, gefrustreerd en verdrietig om. In Nederland zou je toch de deur bij de afdeling cardiologie eruit trappen als ze jouw kind in zo'n toestand aan zijn/haar lot overlaten om allerlei bureacratische redenen? Onbegrijpelijk dat dit gebeurt. De arts van Compassion probeert nu al voor de 4e keer een afspraak met de verantwoordelijk arts te plannen. Die wordt echter iedere keer opnieuw op het laatste moment afgezegd, of hij komt gewoon niet opdagen. Morgenochtend om 11 uur is de volgende.

Maar goed, uiteindelijk waren we gearriveerd en liepen we opnieuw het gebouwtje binnen waar ik een paar maanden geleden ook al was. Anna had het eerste bed bij de deur en het kamertje was nog even smerig als de vorige keer. Ik durfde nauwelijks op het bed te gaan zitten want het voelde alsof het ieder moment in kon zakken. Aan de vier hoeken waren vier houten paaltjes bevestigd die er wat slapjes bijhingen. Hier hadden ze het muskietennet aan bevestigd. Anna zag er niet goed uit vond ik, vóór de ziekenhuis opname had ze nog een ongeluk gehad met haar moeder op de scooter. Ze heeft er een flinke schram op haar gezicht aan over gehouden. Haar buik was nog verder opgezwollen als de vorige keer en haar voeten waren ook flink gezwollen. Wat verschikkelijk verdrietig om haar iedere keer op zo'n manier te moeten zien. Anna is een deel van ons gezin geworden in de afgelopen jaren en het laatste wat je wilt is dat dit meisje zoiets overkomt. We hebben samen met haar moeder wat gepraat, voorzichtig gelachen en uiteindelijk gebeden dat God haar zal helpen en genezen. Met zeven man zaten we daar zo, maar niemand van ons heeft het uiteindelijk tijdens dit bezoek droog weten te houden. Wat een verdriet ook voor Felicia, haar moeder.

Na afloop van het bezoek aan Anna, zijn we doorgereden naar het huis van Alassane, onze enige sponsorjongen. Dit bezoek zou ons weer wat opvrolijken, dat wist ik al. Alassane maakt deel uit van een verschrikkelijk lief en positief gezin. Dit bleek tijdens ons vorig bezoek in Oktober al. Toen we aankwamen zat Alassane nog op school en na ons begroet te hebben zei z'n vader dat hij hem wel even zou gaan halen. We vonden het leuk om z'n school te zien en dus zijn we mee gelopen. Onderweg informeerde Alassane's vader gelijk hoe het met Esther (mijn vrouw) ging. Wat een apart gevoel is dat dan, als iemand zo ver weg, waar je eigenlijk geen contact mee kunt leggen vanuit Nederland, zo betrokken is met je gezin dat hij zelfs de naam van je vrouw weet! Heel apart. De klas waar Alassane deel vanuit maakt heeft 67 leerlingen, die allemaal keurig netjes stil zijn als de juf het wilt. Wat zeuren die leraren toch altijd in Nederland :-) Toen ik het lokaal binnen kwam lopen, kwam Alassane uit z'n schoolbankje om me een beetje ongemakkelijk tegenover de rest van de klas te begroeten. Toen ons gezelschap verder binnenkwam heeft Frans na een paar minuten het woord genomen en heeft hij maar weer eens een flinke peptalk gehouden voor de nieuwe generatie van Burkina Faso, zoals hij dat dan noemt. Wat kan hij dat toch goed zeg. De kinderen hangen aan z'n lippen op zo'n moment en ik kan me niet voorstellen dat er ook maar 1 kind in die klas deze boodschap van hem niet onthoudt. Hierna zijn we teruggelopen naar Alassane's huis en hebben we een gezellige tijd samen gehad. Een heel erg mooi gezin is dit. Ook kreeg ik nog een traditioneel Burkinees gewaad aangeboden. Prachtig ding en je weet dat dit een enorm offer is voor mensen van hier. Weigeren is absoluut not done en zou hen enorm kwetsen, dan maar gewoon in dankbaarheid aannemen.

Ik wil jullie graag bij deze vragen om Anna alstublieft in gebed mee te nemen. Ze heeft uw gebed heel erg hard nodig. Bid dat de afspraak met professor Khan en dokter Issaka door zal gaan en dat er eindelijk schot in de zaak komt!